Verhalen om over na te denken

Liefhebben en loslaten    
Loslaten betekent niet je niet meer betrokken voelen,
maar ik kan het niet voor een ander doen. 
Loslaten is niet mijzelf losmaken,
maar het besef dat ik een ander niet kan besturen. 
Loslaten is niet een ander wat toestaan,
maar hem laten leren door ervaren. 
Loslaten is machteloos toegeven,
want het resultaat is niet van mij afhankelijk. 
Loslaten is niet een ander willen veranderen of hem de schuld geven,
maar het beste van mijzelf maken. 
Loslaten is niet meer zorgen voor,
maar zorg hebben om. 
Loslaten betekent niet meer vasthouden,
maar steunen. 
  Loslaten is niet oordelen,
maar anderen de kans geven zichzelf te zijn.
Loslaten betekent niet meer alles willen regelen,maar anderen de kans geven de werkelijkheid onder ogen te zien. 
Loslaten betekent niet ontkennen,
maar aanvaarden. 
Loslaten betekent niet langer willen scheiden of twisten,
maar eigen tekortkomingen zoeken en verbeteren. 
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten,
maar elke dag nemen zoals die komt en daar plezier in hebben. 
Loslaten is niet iedereen bekritiseren en bedisselen,
maar proberen te worden waarvan ik droom. 
Loslaten is niet het verleden betreuren,
maar groeien en leven naar de toekomst. 
Loslaten is minder angst en meer liefhebben. 
Nelson Mandela

     
Van een boom die de wind wou zien    
Er waren eens zeven bomen,
zeven bomen in een kring,
met nog een kleine boom in het midden.
een mooie groene vergadering.
 
Toen zei de kleinste boom in het midden:
'Ik zou de wind wel eens willen zien.
Is hij groot of klein, met armen en benen,
of een stam zoals wij misschien?'
 
Toen zeiden de andere bomen,
die zeven van de buitenkant:
'De wind is gekomen en weer verdwenen,
hij heeft geen lijf, geen mond en geen hand.'

  Dat kon de middelste niet geloven:
'Hoe weet je dan dat de wind bestaat,
als niemand hem ziet of aan kan raken,
hoe weet je dan dat hij komt en gaat?'
 
Toen riepen die zeven allemaal samen,
die hele groene vergadering:'Daar is hij al.
ook jij zult hem voelen
in het binnenste hart van de kring.'
 
En de vragende boom in de kring van zeven
kreeg een antwoord van wuivend, ruisend groen:
'Al kun je de wind niet zien of grijpen,
je kunt wel zien wat de wind komt doen.'
Inge Lievaert
Een parabel over een boom die ontevreden met zichzelf is 


Vriend Boom en ik hadden weer een gesprek. "Heb je dat ook niet af en toe," vroeg ik hem, "dat je bepaalde dingen aan jezelf zou willen veranderen?" Boom schudde zijn takken heen en weer, een teken dat hij nadacht. Een paar bladeren vielen op de grond. "Je bedoelt dat ik zou willen dat m'n takken wat dunner of dikker zouden zijn of dat mijn bladeren een andere vorm zouden moeten hebben?" vroeg hij uiteindelijk. "Inderdaad, zoiets." Hij schudde bedachtzaam het hoofd."Ik kan me niet heugen dat ik daar ooit bij heb stilgestaan," zei hij. "Maar er bestaat een verhaal van een boom die dat soort gedachten wel had. Hij leefde in een bos hier niet zo ver vandaan en toen hij van twijg was uitgegroeid tot een flinke boom, kreeg hij op een dag een slanke berk in de gaten die aan de overkant stond. Vanaf dat moment leek het wel alsof hij bezeten was van de mooie vormen van de berk, hij zaagde maar door over de slanke vormen en de elegante bewegingen. We werden er allemaal nogal moe van, kan ik je vertellen."Boom zweeg. "Ja, en toen?" vroeg ik ongeduldig, "wat gebeurde er verder?""We probeerden hem allemaal ervan te overtuigen dat hij goed was zoals hij was, dat het nou eenmaal niet de bedoeling is dat we er allemaal precies hetzelfde uitzien.""Dat had zeker geen effect?" vroeg ik. 

 "Het werd nog erger toen hij op een gegeven moment zichzelf kon zien in het beekje dat zich vlak naast hem bevond. De hele dag maakte hij zich druk over zijn buitenkant waardoor hij als het ware vergat te leven. Het gevolg was dat hij er steeds slechter uit ging zien, zijn bladeren verloren langzaam hun glans en kleur.""Wat is er van hem geworden?" vroeg ik nieuwsgierig."Het werd herfst en zijn bladeren vielen van hem af. De bladeren bedekten het beekje en hij kon zichzelf niet langer zien. Hij werd tegen wil en dank geconfronteerd met de naakte waarheid: zichzelf. Zijn aandacht verplaatste zich van de buitenkant naar de binnenkant, want het zou niet lang meer duren voordat de winter zijn intrede zou doen en hij moest zien te overleven. Dat zat nou eenmaal in zijn natuur."Ik kon als het ware de wijze glimlach zien die door de woorden van Boom heen klonk. "Toen het weer lente werd, was hij de berk allang weer vergeten. Hij was trots op de hernieuwde kracht van zijn grove takken en op zijn glanzend groene bladeren. Vanaf dat moment stond hij alleen maar zichzelf te wezen in dat bos.""Mooi verhaal," zei ik peinzend."Ik heb het toch al vaker gezegd," grinnikte Boom. "Groen is geen kleur, het is een zienswijze." En hij strooide vrolijk nog wat bladeren in het rond. 
www.poetryalive.nl



Spelen zoals vroeger....je hebt het allemaal in je!
Ik dien bij deze mijn ontslag in als volwassene. Ik heb besloten de verantwoordelijkheid te nemen van een kind van 8 jaar oud.Ik wil weer denken dat M&M’s beter zijn dan geld, omdat je het kunt eten. En dat McDonald’s een vier sterren restaurant is. Ik wil terug naar een tijd waarin het leven eenvoudig was. Een leven vol kleuren, kinderliedjes, springen in de plassen en baggeren door de modder. 
Een wereld waarin je gelukkig bent omdat je onwetend bent van alle zorgwekkende dingen.Ik wil denken dat de wereld eerlijk is. 


      
Dat iedereen eerlijk is en goed. Ik wil geloven dat alles mogelijk is. Ik wil simpel leven. Ik wil weer geloven in de kracht van de glimlach, knuffels, een vriendelijk woord, waarheid, rechtvaardigheid, vrede, dromen, verbeelding.Dus bij deze dien ik mijn ontslag als volwassene in. En als je het hier niet mee eens bent, dan ren maar achter me aan, want… tikkie, jij bent um!

Mark Verhees - www.voorpositiviteit.nl





Zoveel melodieën in mij
toen ik klein was wilde ik kunnen schilderen
elke droom en elke wens schilderde ik mezelf.
maar talent ontbrak en ik zocht iets anders
ik hield ook wel van drama en vond het toneel

kleine rolletjes op school, ook dat werd niets
misschien kon ik gaan schrijven, hoe moeilijk kon dat zijn?
vol vertrouwen leerde ik de kunst van het verhalen
maar het schrijven vertelde mij niets

ineens zàg ik mijn passie …
ze was er eigenlijk altijd al geweest
op een dag sprak mijn lichaam zijn eigen taal
ik danste, niet in het minst verlegen voor andere ogen

Eindelijk had ik mijn talent gevond
en mijn lichaam gaf me alles wat ik zocht …
luister naar de muziek, zoek en vind haar kracht

dansen is voor mij vrijheid, èèn die ik kan delen
kijk gerust, ik vind het fijn
want zoveel verschillende melodieën zitten in mij

ik voel me volkomen vrij
en mijn lichaam spreekt alle talen

Fairouz - www.101korteverhalen.nl



Waarom maart boos is op mei


Op een dag nodigde maart april uit om bij hem op bezoek te komen. Dus nam april zijn wagen en ging op weg. Maar maart zorgde ervoor dat het ging vriezen en dat er een dik pak sneeuw lag. Dus moest april onverrichter zake naar huis terugkeren, want met zijn wagen kon hij niet door de sneeuw. April wachtte een jaar voordat hij weer op weg ging om maart te bezoeken. Dit keer nam hij zijn slee, maar maart zorgde ervoor dat er een warme wind over het land blies waardoor de sneeuw smolt en de rivieren buiten hun oevers traden. Weer moest april naar huis terugkeren. Toen april kort daarna mei ontmoette, vertelde hij wat hem overkomen was: "Hoe vaak ik ook probeer om maart te bezoeken, het lukt me maar niet bij hem te komen, met mijn wagen niet, en ook niet met mijn slee. Trek ik er met de wagen op uit, dan gaat het me toch winteren! En als ik de slee neem, gaat het onverwacht dooien. Nee, met de slee of met de wagen kom ik er niet!" 
Toen zei mei: "Ik zal je wel vertellen hoe je bij maart kunt komen. Kijk, dat doe je zo: je neemt de wagen, de slee en een boot! Op die manier lukt het je altijd!" 


April wachtte tot het weer tijd werd om maart te bezoeken en deed toen wat mei hem gezegd had. Hij nam de slee, zette daar de wagen en een boot op en ging op weg. Maar maart liet het onmiddellijk warmer worden zodat de sneeuw smolt. Toen laadde april de slee en de boot op de wagen en reed verder. Maar algauw begon het te vriezen en zorgde maart voor een flink pak sneeuw. Dus laadde april de boot en de wagen op de slee en ging verder. Maar Maart zorgde ervoor dat de sneeuw smolt en de rivieren buiten hun oevers traden, zodat April noch zijn wagen noch zijn slee kon gebruiken. Daarom laadde hij nu de slee en de wagen in zijn boot en voer verder. Zo lukte het hem om bij maart aan te komen. Maart keek verbaasd, want hij had niet gedacht dat het zijn gast zou lukken hem te bezoeken. Daarom vroeg hij: "Wie heeft je verteld hoe je bij me moet komen?" En april antwoordde: "Dat heeft mei gedaan." Toen zei maart: "Wacht maar, mei, ik zal je nog wel eens krijgen!" En zo kan het gebeuren dat er in de maand mei onverwacht een maartse vriesbui komt, want maart is nog steeds boos op mei.

Volksverhalen-almanak-www.beleven.org/verhalen